Ջեբրաիլի Արծիվ-Կապիտան Արման Պողոսյանի օրագրի այս հատվածը գրվել է 2016 թվականի «4-օրյա պատերազմի» օրերին

Վերջապես խավարն իր տիրապետությունը հաստատեց, և մեր ու մեր թշնամիների միջև շուրջօրյա հրանոթների փոխադարձ տեղատարափը կարծես սկսեց մարել` առավոտյան շարունակվելու վստահ որոշմամբ։

3-օրյա անքուն կռիվը հյուծել է ամենքիս, դժվար է անգամ քայլելը, բայց ես զինվոր չեմ, ես պարտավոր եմ միշտ լինել օրինակ, թաքցնել սեփական թուլություններս, որպեսզի իմ զինվորն էլ իր մեջ սպանի վախը։

-Վախը:

-Այդ գրողի տարած վախը քեզ արդեն մի քանի անգամ սպանում է, մինչև հրթիռը կամ թշնամու գնդակը կհամբուրի քեզ։ Հա՛, հա՛, կհամբուրի, կհամբուրի նախ խիզախներին, իսկ հետո` վախկոտներին։ Գնդակը, այդ գրողի տարած գնդակը նման է լիրբ կնոջ` միշտ համբուրում է լավագույններին, իսկ հետո` երբ դառնում է անպիտան, փնտրում է անպետքներին...

Համեմատաբար հանգստության պայմաններում, որոշում եմ գեթ մի քանի վայրկյան գլուխս դնել բարձին... Բա՜րձ... ի՜նչ բարձ, ժայռի ծերպին...

-Հողը, այս ծանր հոտով ու փխրուն հողը... Հե՜յ, քանի՜ քանի անգին արյուն է լվացել այս հողը, սրբել, սրբացրել, ու դեռ քանի՜ քանի անգին արյուն է հոսելու այս հողի միջով, դեպի խորքերը Երկրի... Գուցե վաղն իմ սեփական արյունն էլ...

-Հողը, հողի բույրն առնելով կարծես բացվում են իմ առաջ երկրի դռները, ամոքվում են վերքերս, նյարդերս, նահանջում է քունս, որ խրոնիկ անքնությունից դարձել էր գերհոգնածության համախտանիշ։

-Դիրքերս, դիրքեր, որ երկրի սրտից այսքան հեռու, բայց հենց այս դիրքում է զարկում սիրտը երկրիս... հենց այս դիրքում է ապագան ժողովրդիս...

Արա ՊՈՂՈՍՅԱՆ

Մեկնաբանություններ